پرش از ارتفاع ثابت همانطور که در بخش تاریخچه این رشته ذکر شده است ، قدیمی ترین و اصیل ترین اقدام بشر برای پرواز بوده است. 

کلمه Base نشانگر و بیان کننده چهار مکانی می باشد که معمولاً پرش از ارتفاع ثابت از آنها صورت می گیرد . B نشانه Building ( ساختمان ) ، A نشانه Antena ( آنتن و یا دکل مخابراتی ) ، S نشانه Span ( پل یا فاصله بین ۲ پایه پل ) و E نشانه Earth ( زمین و صخره ) می باشد . 

این ورزش در صدر جدول ورزش های هیجانی ( Extreme ) و همچنین خطرناک ترین ورزش های جهان قرار دارد .

از سال ۱۹۸۱ که William Harmon آمریکائی جان خود را حین پرش از ارتفاع ثابت از دست داد تا ماه می ۲۰۲۰ , جمعا ۳۸۵ نفر در این رشته جان خود را از دست داده اند ، یعنی تقریبا  سالانه ۱۰ نفر . 

 
در این بین چتربازان آمریکائی با ۱۰۲ نفر ، فرانسوی با ۴۴ نفر و روسی با ۳۴ نفر بیشترین تعداد تلفات در این رشته را به خودشان اختصاص داده اند .

              بنای یادبود جان باختگان بروی دیواره ترول (Troll Wall) در نروژ       ​

از اوایل دهه هشتاد میلادی تولید کنندگان چتر اقدام به ساخت چترهائی مخصوص پرش از ارتفاع ثابت کردند که مخصوص این نوع پرش طراحی و ساخته شده بودند .

 قبل از این تاریخ تقریباً تمام پرش ها با چترهای سقوط آزاد انجام می گرفت که باعث بوجود آمدن مشکلاتی برای فرد چتر باز می شدند .

تفاوت پرش از ارتفاع ثابت و چتربازی سقوط آزاد :

حقیقت این است که علیرغم اینکه رشته پرش از ارتفاع ثابت امروزی و به شکل پیشرفته آن بعد از پیشرفت رشته سقوط آزاد  بسط و گسترش پیدا کرد و در ظاهر و شکل وسائل بسیار شبیه همدیگر می باشند ولی دارای دنیایی تفاوت می باشند .

اول اینکه پرش از ارتفاع ثابت به طور معمول از ارتفاعی بسیار کمتر از سقوط آزاد انجام می گیرد در حقیقت ارتفاع شروع پرش در Base jumping کمتر از نصف ارتفاع پایان سقوط آزاد و باز کردن چتر می باشد .

در سقوط آزاد فرد پرنده بعد از خارج شدن از وسیله پرنده در میان فضائی بسیار باز از هر طرف و بدون عوارض و موانع قرار می گیرد ولی در پرش از ارتفاع ثابت شما همیشه امکان برخورد و تصادم را با مکان و محلی که پرش را از روی آن انجام می دهید دارید .

 در سقوط آزاد، به دلیل وجود سرعت و ارتفاع زیاد امکان  تصحیح وحفظ حالت بدن وجود دارد و بالطبع با داشتن حالت بدنی صحیح , بازشدن چتر هم به طور طبیعی , صحیح و با عدم ایجاد انحراف خواهد بود . ولی در پرش از ارتفاع ثابت به دلیل کم بودن ارتفاع شما امکان و فرصت تصحیح حالت بدنی خود را ندارید و باید حالت بدنی خود را از ابتدا و لحظه جداشدن از مکان پرش حفظ نموده و ادامه دهید .

اگر بنا به هر دلیلی حالت بدنی شما مطلوب نباشد شما فرصت اصلاح آنرا نخواهید داشت و اگر در همین حالت بدنی غیرمطلوب نیز اقدام به باز کردن چتر خود نمائید خطر انحراف و یا در هم پیچیدگی بندهای چتر شما بسیار زیاد خواهد بود .

در سقوط آزاد چنانچه شما مواجه با انحراف چتر خود شوید حدود ۲ دقیقه و تا قبل از رسیدن به زمین زمان خواهید داشت که نسبت به رفع آن اقدام نمائید ولی در پرش از ارتفاع ثابت این فرصت به ۱۰ تا ۱۵ ثانیه تقلیل پیدا می کند .

در سقوط آزاد معمولاً تفاوتی نخواهد کرد که چتر شما در حین باز شدن به کدام سمت چرخیده شود و رو به کدام سمت باز شود ولی در پرش از ارتفاع ثابت یکی از مهم ترین و چالش برانگیز ترین موارد , باز شدن چتر در مسیر درست و مخالف محل پرش شما (On Heading) خواهد بود و در صورت باز شدن چتر به سوی محل پرش شما معمولاً بین ۱ تا ۲ ثانیه و در مواردی شاید کمتر زمان خواهید داشت که نسبت به تغییر جهت چتر خود اقدام کنید که در اغلب موارد این زمان به هیچ وجه کافی نمی باشد .

این تفاوت در مورد وسایل و تجهیزات نیز نمود خواهد داشت ، در چتر پرش از ارتفاع ثابت طراحی به گونه ای می باشد که امکان هر گونه اشتباه در بسته بندی را توسط فرد پرنده به حداقل برساند ، سادگی وعدم پیچیدگی در طراحی و اجزا چتر از ارکان غیرقابل چشم پوشی در این وسائل می باشد . 

همچنین طراحی تجهیزات به گونه ای می باشد که چتر در کمترین زمان ممکن باز شود به همین دلیل درچترهای این نوع پرش ، کیسه محتوی ، بند کشی و داخل کش قرار گرفتن بندها حذف شده است و در پاره ای از انواع پرش ( بستگی به ارتفاع و طول زمان سقوط ) اسلایدر نیز از روی چترها حذف می شود . همچنین از Pilot chute بزرگتر برای ایجاد کشش بیشتر و سریعتر جهت خارج کردن چتر از پشتی استفاده می شود . 

تفاوت دیگر در محل فرود در این ۲ رشته می باشد که در چتر بازی سقوط ازاد بعد از باز کردن چتر , شما با محل فرودی به اندازه معمولاً ۲ تا ۳ برابر یک زمین فوتبال مواجه خواهید شد و حدود ۲ تا ۳ دقیقه زمان خواهید داشت با توجه به جهت وزش باد , محل و سمت مطلوب خود را جهت فرود انتخاب نمائید و در این راه علائم و وسائل راهنما مانند باد نما  یا نمایشگر جهت فرود و حتی نقشه ها و عکس هائی که قبل از پرش در دسترس تمام پرش کنندگان قرار دارد می تواند به شما کمک زیادی بکند ولی در پرش از ارتفاع ثابت به فرض مثال از ارتفاع ۱۵۰ متری شما فقط ۱۰ تا ۱۵ ثانیه زمان خواهید داشت که با توجه به شرایط جوی و محیطی و بررسی عوارض و موانع موجود در محل فرود ، که معمولاً بسیار کوچک نیز می باشد  تصمیم درست را گرفته و به سلامت فرود بیائید .

در پرش سقوط آزاد در صورت مواجه شدن با مشکلی در باز شدن چتر، فرد چترباز به آسانی و براساس آموزش هائی که قبلاً فرا گرفته است اقدام به استفاده از چتر کمکی می کند ولی در پرش از ارتفاع ثابت به دلیل ارتفاع بسیار کم و عدم وجود زمان کافی عملاً چتر کمکی کاربردی در تجهیزات این نوع پرش ندارد و به همین دلیل از ان حذف شده است . 

 چالش دیگری که پرندگان از ارتفاع ثابت با آن روبرو هستند، نداشتن مجوز برای این نوع از پرشها است . پرش از مکانهای مختلف مستلزم اخذ مجوز از مسئولین این مکان هاست و به دلیل ریسک زیاد این نوع پرش ترجیح مسئولان عدم صدور مجوز و مواجه نشدن با عوارض ناشی از حوادث احتمالی این رشته می باشد ولی در این میان ۲ رویداد سالانه یکی در ماه اکتبر در ایالت ویرجینای غربی در کشور آمریکا و بر روی پل Royal George Bridge که با نام روز پل یا Bridge day مشهور می باشد و یکی هم پرش های سالانه که در شهر کوالالامپور کشور مالزی که معمولا در اواخر سپتامبر یا اوائل اکتبر برگزار میشود و۴ روز به طول میانجامد , برگزار میگردد   این رویدادها که کاملاً سازماندهی شده می باشد , هرساله باعث جذب دهها هزار گردشگر به جهت مشاهده و بالطبع تبدیل شدن آن به یک جشنواره منطقه ای و رونق اقتصادی شهر و منطقه محل برگزاری این رویدادها می شود . 

در کنار این موارد منطقه Lysefjorden و کوه Kjerag در کشور نروژ که در فاصله سالهای ۱۹۹۴ تا ۲۰۰۸ تعداد ۲۹۰۰۰ پرش در این منطقه انجام شد , منطقه Lauterbrunnen در کشور سوئیس و Monte Brento در کشور ایتالیا و کوههای کشور اطریش و چندین منطقه و دیواره در کوه های آلپ و در نزدیکی شامونی (Chamonix) همیشه پذیرای ماجراجویان علاقمند به این رشته بوده است و دولت های محلی با فراهم نمودن امکانات و تسهیلات شامل امکان امدادرسانی هوائی در صورت بروز حادثه ، سعی در حمایت و توسعه این رشته را داشته اند .